“Gedwongen rust” zo kan ik de afgelopen 6,5 week wel typeren. Op woensdag 15 oktober gebeurde mij wat een ander niet zomaar voor elkaar zou krijgen. Mijn enkel op 3 plaatsen breken door een misstap te maken van een (klein) afstapje. Dus sinds die dag zit ik thuis (of in het ziekenhuis). Ik had me het einde van 2014 wel iets anders voorgesteld.
Voor de kenners, het was een “Trimalleolaire enkelluxatiefractuur rechts type Weber B met forse dislocatie en blaarvorming mediaal“.
Een kleine résumé
Eerst die dag met de ambulance naar het ziekenhuis in Winterswijk vervoerd. Op de eerste hulp hebben ze foto’s gemaakt en geconstateerd dat mijn enkel goed stuk was. Terwijl ik onder een roesje was, hebben ze het geprobeerd weer recht te zetten en ’s nachts daar gebleven zodat ze misschien de dag erna konden opereren. Helaas was mijn voet zo opgezwollen door de dislocatie dat opereren niet mogelijk was. Dus die dag met een gipsspalk eromheen naar huis.
Thuis werd alles ingericht voor mijn verblijf beneden. Bed in de kamer, krukken, rolstoel en bedtafeltje opgehaald; aan alles werd gedacht. Langs de apotheek voor pijnmedicatie en trombosespuiten en ik was er klaar voor om 10 dagen af te wachten voor de zwelling zou zijn afgenomen.
Op naar ziekenhuis Enschede
Na bellen met ziekenhuis Enschede mocht ik al na 7 dagen langskomen. Weer foto’s laten maken en nieuw gips om het been. De zwelling was wel wat afgenomen, helaas zat er een hele grote vochtblaar aan de binnenkant van de enkel waardoor opereren weer niet mogelijk was, dit keer in verband met infectiegevaar. Na de foto’s bleek dat het been niet goed gezet was in de eerste hulp. Nog langer wachten tot de blaren verdwenen waren, kon eigenlijk ook niet.
Een wattus?
Let op: onderstaande afbeelding kan als schokkend worden ervaren
Dit betekende de dag erna een operatie voor een externe fixateur. Een wattus? Een stellage van pinnen die in het bot geschroefd worden en stangen die daar tussen gemonteerd worden om alles te fixeren. Net zoiets als de mecano van vroeger.
.
De dag na de operatie mocht ik al weer naar huis. En sinds 24 oktober zit ik thuis met zo’n stellage aan mijn been.
In het begin vond ik het helemaal niets. Ik werd misselijk als ik naar de pinnen keek die mijn huid ingaan. Twee keer per dag moet alles schoongemakt worden, dus dat was een feest. Maar gelukkig nu naar 5 weken gaat ook dat de goede kant op. Het helpt natuurlijk ook mee dat inmiddels de pijn behoorlijk is afgenomen. De eerste weken was de pijn behoorlijk heftig. Pijnmedicatie helpt wel, maar daar word je zo sloom van. Dus vooral eerst heel veel geslapen.
En nu verder?
De laatste weken ben ik overdag weer wat aan het werk vanaf huis. Ik krijg regelmatig de vraag, loop je al weer wat? Helaas is dat antwoord nee. Ik mag het been absoluut niet belasten, niet dat dat echt mogelijk zou zijn met de pinnen die onder mijn voet uitsteken. Aanstaande donderdag weer terug naar het ziekenhuis voor de controlefoto. Als er dan genoeg botaangroei is, dan gaan ze de pinnen vervangen voor loopgips. Duimen dus dat ik al zover ben. Daarna nog minimaal 4 weken met loopgips doorbrengen. En in 2015 start de echte revalidatie pas, maar dan zijn we in elk geval weer een stap verder.
De afgelopen weken heb ik heel veel lieve kaartjes, berichtjes, bloemen, cadeautjes en hulp gekregen. Dat was echt heel erg fijn. Ik ben er nog lang niet, maar het heeft mij deze eerste weken er door geholpen.
En er zitten ook een paar voordelen aan de situatie:
- De LEGO Wintervillage zit al weer bijna in elkaar
- Ik heb weer eens gebreid
- Mijn foto’s zijn uitgezocht – dus binnenkort nog meer posts over London en Stockholm
- Je leert wat beter op jezelf letten – gedwongen rust zoals ik al zei, maar voor mij niet zo slecht
- Altijd heerlijk geurende bloemen op tafel
- Genieten van onze heerlijk ruime benedenverdieping
Laat een reactie achter