… eindigde in een deceptie. Vrijdagavond had ik met mijn dispuut de Stellae Scintillae een taartbakavond. We leerden van Luuk en Lisette een paar leuke dingen die zijn van hun opa hadden geleerd, die vroeger banketbakker was. Marsepeinen roosjes, taarten glazuren, toefjes spuiten en petit fours maken, alles kwam die avond langs en we konden er mee aan de slag. Het eindresultaat mocht er zijn: twee felroze ananas-marsepein-taarten met roosjes, twee mokka-chocolade-taarten met glazuur en toefjes en een aantal petit fours. Het proeven van de taarten heb ik aan de rest overgelaten, maar naar ik begreep waren ze erg lekker. Ik heb er in elk geval weer een heleboel geleerd en ben erachter gekomen dat ik best behoorlijk toefjes kan maken en dat glazuur maken eigenlijk heel simpel is zolang je maar poedersuiker hebt.
Maar op weg naar huis ging de leuke avond over in een van de slechtse die ik ooit heb gehad. Op de Deurningerstraat heb ik een stoplicht gemist en er kwam op dat moment een bus van rechts. Ik kon niet meer op tijd stoppen, met een nogal stukke auto tot gevolg. Er zat gelukkig niemand in de bus behalve de chauffeur en bij mij zat er ook niemand naast. De buschauffeur had gelukkig niets, de bus had een kapotte bumper en een defect luchtdrukventiel bij de voordeur, maar verder kon de bus nog rijden (op dat moment wel alleen achteruit, maar dat was zo gerepareerd zeiden ze). Dat is niet over onze auto te zeggen. De hele rechtervoorkant zit in elkaar en volgens de garage mogen we ervan uitgaan dat hij morgen total loss verklaard gaat worden.
Ik ben blij dat ik er alleen met wat blauwe plekken vanaf ben gekomen, maar baal wel ontzettend. Ik kan er nog steeds niet bij hoe ik het stoplicht niet gezien kan hebben. Ik probeer het terug te halen in mijn hoofd, maar ook dan zie ik nog steeds geen stoplicht, en dat terwijl ik weet dat hij er staat. Blijkbaar is dat toch het gevolg van om 00:15 uur in de auto zitten, wat vermoeid zijn en graag naar huis willen.
Na het invullen van de schadeformulieren, en het kijken naar het afslepen van onze auto, begon de wandeling naar huis. Ik heb me nog niet vaak voor iets geschaamd, maar dit was met recht “A walk of shame” te noemen. Wat voelde ik me schuldig en wat baalde ik verschrikkelijk.
Het lastige is nu dat we een andere auto moeten zoeken. Iets waar we ons compleet niet op hadden geöriënteerd en waarbij we ons toch ook eerst maar goed moeten verdiepen in wat we willen. Bij onze eigen garage hadden ze wel een aantal occassions staan, maar die zijn allemaal ruim 1200-1600 kilo, wat de wegenbelasting wel weer erg prijzig maakt. Het wordt dus lijstjes-tijd om alle voors en tegens bij te gaan houden. Heb je nog goede tips voor een niet al te dure occassion, in goede staat, zonder schade, liefst in de buurt van Enschede? Laat het even horen!
Jeetje, dat ziet er niet best uit. Wat een geluk (vreemd om i.v.m. een ongeluk van geluk te spreken, maar toch) dat je de auto ongedeerd hebt kunnen verlaten. Jezelf wel goed in de gaten houden hŠ, de komende dagen. Bij twijfel gewoon even langs de huisarts gaan.
jeetje meid, dat ziet er niet best uit, gelukkig ben je vrijwel ongedeerd, dat is het belangrijkste, maar ja, een nieuwe auto is ook niet echt waar je op zat te wachten… sterkte maar.
Gelukkig dat je er zelf lichalmelijk niks ernstigs aan overgehouden hebt, ziet er uit als een beste botsing… Gun jezelf een paar dagen om ervan bij te komen, en succes met het uitzoeken van een nieuwe auto.
Ai ai ai… Dat ziet er niet zo mooi uit. Inderdaad maar goed dat er niemand naast je zat als je zo de plaatjes ziet (of juist wel, want dan had je een extra paar ogen om het lampje te zien). Gelukkig UMS zoals we dat hier dan noemen (Uitsluitend Materiele Schade), niemand echt lichamelijk stuk. Hopelijk stap je wel snel weer eens in de auto (net als met turners die van de rekstok vallen), want psygisch is het ook wel een klap vrees ik.Succes ermee!