Ik ben bang voor spinnen, hoogtes en niets kunnen zien. Bij spinnen gaat het dan voornamelijk om de wat grotere exemplaren die niet zomaar voor je weglopen als je langsloopt, de kleinere versies zet ik zelf wel gewoon buiten. Het is niet zo dat ik gillend op de tafel spring als ik er een langs zie lopen, maar in mij slaapkamer hoef ik ze niet als ik ga slapen. Vooral omdat ik niet per se spinnen als mijn midnight snack hoef te hebben. Zoalsng er enige afstand tussen mij en de spin blijft bestaan, dan gaat alles goed, hij moet eigenlijk gewoon niet te dichtbij komen.
Mijn angst voor hoogtes is eigenlijk heel apart. Ik durf op zich overal wel op te klimmen of omhoog te gaan. Het probleem ontstaat pas als ik weer naar beneden moet. Voornamelijk als ik dan moet vertrouwen op een touwtje of een gammel trapje, dan breekt bij mij het angstzweet uit. Ik heb alles graag zelf in de hand, maar aan de zwaartekracht doe je weinig. En bij een touw of een trapje ben ik gewoon bang dat het instort of breekt zodra ik er gebruik van wil maken. Het zit dus allemaal in mijn hoofd, want van een hoogte vallen heb ik volgens mij nog nooit meegemaakt.
Ik stap overigens wel in een vliegtuig, maar zodra er wat te veel turbulentie ontstaat, dan zit ik ook angstig in het vliegtuig. Op zo’n moment realiseer je je dat het nog een heel eind is voor je weer op de grond staat en dat je er ook hier weer weinig zelf aan kunt doen.
Misschien wel mijn grootste angst is als ik helemaal niets kan zien. Ik ben een keer echt volledig in paniek geraakt tijdens een nachtduik op Bonaire. Het enige wat je dan kunt zien is wat zich in de lichtbundel van je lamp bevindt, al het andere is donker. Vooral achter je is alles donker, dus er kan van alles gebeuren. In mijn hoofd gebeuren op zo’n moment de raarste dingen en ik dacht steeds iets te voelen achter me. Na vijf minuten was ik zo in paniek dat we de duik maar hebben afgebroken, want de eventuele haaien wilden mijn hoofd niet meer uit.
Laat een reactie achter