“Upset” is misschien een groot woord, maar van veel series en films kan ik wel een beetje overweldigd raken. Ik leef me altijd vrij goed in in een verhaal wat als nadeel heeft dat als het verhaal een dramatische wending krijgt, je ook meegaat in die emoties. Vorige week zat ik No Reservations te kijken op TV en op de momenten dat Zoe de film van haar overleden moeder bekijkt, of heel verdrietig aan het graf zit, dan lopen bij mij ook de tranen over mijn wangen. Ik kan er niet echt iets aan doen, maar vooral als ik lekker ontspannen een film zit te kijken, dan gaan mijn emoties mee met die van de film.
Af en toe best lastig, vooral als je met een groep mensen ergens naar kijkt en je weer moet uitleggen dat er niets aan de hand is, dat het door de film komt dat de waterlanders over je wang druppelen. Maar ach het heeft ook wel iets om zo met een verhaal mee te kunnen leven. Dit betekent alleen wel dat ik ook mee kan leven met horror-films en daar nog tijdenlang scenes van in mijn hoofd heb zitten. Echt enge films kijk ik dus eigenlijk niet meer, aangezien ik dan bijna niet meer aan slapen toe zou komen. met een beetje beleving is niets mis, maar vooral als het bij een beetje blijft.
Laat een reactie achter