Huilen doe ik niet alleen tijdens zielige films of verdrietige momenten in series. Ik kan ook om het minste of geringste dat mij boos maakt huilen of als iets niet wil lukken. Zeker als ik moe ben, dan komen de tranen heel makkelijk en staan mensen je af en toe heel raar aan te kijken. Ze vragen zich dan af waar je zo verdrietig om bent, terwijl het op zo’n moment eigenlijk mee huilen vanuit frustratie en boosheid is.
Afgelopen Kick-In heb ik het op de laatste dag nog gehad. Ik was helemaal gesloopt, had veel te weinig geslapen en er ging van alles fout. Als er dan een opmerking wordt gemaakt waar je echt niet meer bij kan met je hoofd, dan kan dat de letterlijke druppel zijn, die je aan het huilen maakt. En dat was in dit geval echt puur van frustratie en woede.
Gelukkig komt het bij mij wel steeds minder vaak voor dat ik om deze reden in huilen uitbarst. Ik kan inmiddels makkelijker frustraties naast me neerleggen waardoor niet altijd alles bij elkaar opgeteld wordt. Maar met af en toe een potje huilen bij een zielige film is volgens mij niets mis, het is ook wel een fijne uitlaatklep en daarna voel ik me vaak erg opgelucht!
Laat een reactie achter