Tsja, wat moeten we nu? Het WK voorbij, met een kater nog wel. Vilnisbakken stromen over met oranje vlaggetjes en andere zooi, want die hebben we de komende twee jaar niet meer nodig… Maar gelkkig is er meer in de wereld dan voetbal!
Gisteren hebben wij de wedstrijd gekeken op de Oude Markt in Enschede. Ik had al wel verwacht dat het geen spectaculaire wedstrijd zou worden, maar wat een angstvoetbal was het. Geen pretje om naar te kijken en de spanning was voelbaar op het plein. Zo dichtbij en toch ook zo ver weg als de bal er maar niet in wil.
Ongeloof over de scheidsrechter Howard Webb overheersten na de wedstrijd bij de gemiddelde bezoeker. Om eerlijk te zijn, ik vond het niet Webb’s beste wedstrijd, maar volgens mij hebben we niet alleen daardoor verloren. Het feit blijft dat er gewoon een bal tussen de netten achter de Spaanse keeper had gemoeten en dat is niet gelukt.
Op weg naar huis kwamen we mensen tegen die ons sterkte wensten en dat we ons niet te druk moesten maken. Geen idee waarom, want we fietsten nog best opgewekt naar huis. Heel anders dan sommige toeschouwers die oerkreten uitten terwijl ze naar huisliepen van pure frustratie.
Jammer vind ik het zeker dat het winnen van de finale net niet is gelukt, maar wie van te voren zei dat Nederland in de finale zou staan, werd ook vol ongeloof aangekeken. Dus Nederland kan trots zijn op wat ons voetbalelftal dit WK heeft bereikt. Over twee jaar is er weer een EK. Voor nu heb ik eigenlijk ook wel even genoeg spanning gehad, want om nou te zeggen dat zo’n wedstrijd goed is voor je hart…
Gelukkig hebben we de ontwikkelingen rond de Kick-In nog 🙂